Hardheidsschaal van Mohs
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De hardheidsschaal van Mohs is een relatieve schaal van 1 tot 10 die de weerstand van een mineraal tegen krassen aangeeft.
Omschrijving
Deze schaal, ontwikkeld in 1812 door de Duitse mineraloog Friedrich Mohs, baseert zich op het principe dat een harder materiaal een zachter materiaal kan krassen. De schaal omvat tien specifieke mineralen, gerangschikt van talk (hardheid 1) tot diamant (hardheid 10). De hardheid wordt bepaald door te kijken welk mineraal een ander mineraal kan bekrassen. Hoewel de schaal relatief en niet-lineair is, is deze waardevol voor snelle identificatie, met name in het veld. In de bouwsector kan de schaal een indicatie geven van de duurzaamheid en slijtvastheid van materialen zoals natuursteen en tegels, hoewel voor precieze metingen andere methoden zoals Brinell, Vickers of Rockwell worden gebruikt.
Referentiemineralen en hardheden
De Mohs hardheidsschaal is opgebouwd uit de volgende referentiemineralen met hun bijbehorende hardheidswaarden:
1: Talk
2: Gips
3: Calciet
4: Fluoriet
5: Apatiet
6: Orthoklaas (veldspaat)
7: Kwarts
8: Topaas
9: Korund (saffier/robijn)
10: Diamant
Enkele andere materialen en hun Mohs hardheid ter vergelijking zijn onder meer: vensterglas (5,5), staal (6,5), graniet (7-8), en Dekton (8-9).
Toepassing en beperkingen
De Mohs schaal is een eenvoudige en kosteneffectieve methode om de krashardheid te bepalen en is vooral nuttig voor mineralen. Het wordt gebruikt door geologen voor identificatie in het veld en kan in de bouw een indicatie geven van hoe goed een materiaal bestand is tegen krassen. Echter, het is een relatieve schaal en de stappen zijn niet uniform in termen van absolute hardheid. Voor meer nauwkeurige hardheidsmetingen van materialen, waaronder metalen, worden andere hardheidstesten gebruikt.
Vergelijkbare termen
Slijtvastheid
Gebruikte bronnen: